تا به کي بايد رفت
از دياري به دياري ديگر
نتوانم،نتوانم جستن
هر زمان عشقي و ياري ديگر
کاش ما آن دو پرستو بوديم
که همه عمر سفر مي کرديم
از بهاري به بهاري ديگر

آه اکنون ديري است
که فرو ريخته در من گويي

تيره آواري از ابر گران
چو مي آميزم،مي پندارم
مي سپارد جان عطري گذران

منتظرم